Od czasów prehistorycznych Mongolię zamieszkiwało wiele grup etnicznych. Większość z nich to koczownicy, którzy od czasu do czasu tworzyli konfederacje, które zyskiwały na znaczeniu. Pierwszą z nich, Xiongnu, zjednoczył w konfederację Modun Shanyu w 209 r. p.n.e.
W 1206 roku Czyngis-chan (znany również jako Genghis Khan) założył Imperium Mongolskie, największe imperium w historii. Terytorium Imperium Mongolskiego rozciągało się od dzisiejszej Polski na zachodzie do Półwyspu Koreańskiego na wschodzie, od Syberii na północy do Półwyspu Arabskiego i Wietnamu na południu, zajmując powierzchnię około 33 milionów kilometrów kwadratowych. W 1227 roku, po śmierci Czyngis-chana, Imperium Mongolskie zostało podzielone na cztery królestwa. W 1260 roku wnuk Czyngis-chana, Kublai Khan, wstąpił na tron jednego z czterech królestw, które obejmowały tereny dzisiejszej Mongolii i Chin. W 1271 roku Kublai Khan formalnie założył dynastię Yuan. Dynastia Yuan była pierwszą obcą dynastią, która rządziła całymi Chinami, aż do momentu jej obalenia przez chińską dynastię Ming w 1368 roku.
Dwór mongolski powrócił do swojej ojczyzny, jednak wieki wewnętrznych konfliktów, ekspansji i kurczenia się terytorium doprowadziły do upadku dynastii Manchu Qing. W 1636 roku podbili oni Mongolię Wewnętrzną. Zewnętrzna Mongolia została podporządkowana w 1691 roku. Przez następne dwieście lat Mongolia była rządzona przez dynastię Qing, aż do 1911 roku. Mongolia ogłosiła niepodległość w 1911 roku pod rządami Bogd Chana, duchowego przywódcy mongolskiego buddyzmu tybetańskiego. Jednak rząd chiński nadal uważał „Zewnętrzną Mongolię” za swoją część i najechał ten kraj w 1919 roku.
W 1921 roku rewolucja ludowa zwyciężyła w Mongolii dzięki pomocy rosyjskiej Armii Czerwonej, dzięki czemu Mongolia stała się drugim krajem socjalistycznym na świecie. Po śmierci Bogd Khana w 1924 roku proklamowano Mongolską Republikę Ludową i przyjęto pierwszą konstytucję.
Mongolia znajdowała się pod dominacją komunistycznego reżimu radzieckiego przez prawie 70 lat, od 1921 do 1990 roku. Jesienią 1989 i wiosną 1990 roku w Mongolii zaczęły pojawiać się nowe prądy polityczne, zainspirowane głasnostą i pierestrojką w Związku Radzieckim oraz upadkiem reżimów komunistycznych w Europie Wschodniej. W marcu 1990 r. demokratyczna rewolucja, która rozpoczęła się od strajków głodowych mających na celu obalenie rządu, doprowadziła do pokojowego zrzeczenia się komunizmu. Zrzeczenie się komunizmu przez Mongolię doprowadziło do powstania systemu wielopartyjnego, nowej konstytucji i przejścia do gospodarki rynkowej.
W ciągu ostatnich dwóch dekad Mongolia przekształciła się z socjalistycznego kraju o gospodarce planowej w tętniącą życiem demokrację wielopartyjną, będącą jedną z najszybciej rozwijających się gospodarek świata.
Mongolia jest drugim co do wielkości krajem śródlądowym na świecie i zajmuje terytorium o powierzchni 1,56 mln km². Mongolia leży w północnej Azji, graniczy z Rosją na północy oraz Chinami na południu, wschodzie i zachodzie. Mongolia jest krajem o najmniejszej gęstości zaludnienia na świecie, z populacją ponad 3,5 mln ludzi mieszkających na rozległym obszarze 1,56 mln km². Ułan Bator jest stolicą Mongolii i największym miastem, w którym mieszka około 45% ludności kraju.
Etniczni Mongołowie stanowią około 94,9% ludności, Kazachowie 5%, a pozostałą część ludności stanowią Turcy, Chińczycy i Rosjanie.
Główną religią w Mongolii jest buddyzm, ale niewielka liczba mieszkańców to muzułmanie, chrześcijanie i szamani.
Językiem urzędowym jest mongolski, którym posługuje się 90% ludności. Angielski szybko zastępuje rosyjski jako najpopularniejszy język po mongolskim. Wielu Mongołów posługuje się również językiem koreańskim, japońskim, chińskim, niemieckim i innymi językami zachodnioeuropejskimi.
